दार्जीलिङेली नेपाली जीवनलाई लेख्ने यो कान्छो तर धेरै खाइखाँदो औपन्यासिक कृति भएको छ यो । यसको औपन्यासिक रूप जस्तो प्रयस्त छ, उपन्यास लेखकहरूलाई रूप (फर्म) को उपयोगिता र महत्त्वमा सचेत पार्ने बलियो झकझकाइ भएको छ । मान्छे प्रत्येक र ठाउँ प्रत्येकमा यो नभुलिने भएको छ ।
– इन्द्रबहादुर राई, १२ जनवरी १९७८
